Zijn vader oefende het beroep van barbier-chirurgijn uit. Hoewel zijn vader hem voor het beroep van goudsmid had voorbestemd, voelde hij zich meer tot de geneeskunde aangetrokken. Hij wilde net als zijn vader chirurgijn worden en ging daarom in de leer bij een erkende Gentse meester.
Onder impuls van een Gentse mecenas volgde Kluyskens ook lessen aan het Gentse medische college, waar hij in 1795 met glans afstudeerde. Intussen had hij ook praktische ervaring opgedaan. Het slagveld was toen de beste leerschool en hij had zich in het leger laten aanwerven. Eerst trok hij mee met de Oostenrijkers tegen de Nederlanders, vervolgens met de Nederlanders tegen de Fransen. Terug in Gent kreeg hij een aanstelling als hoofdchirurg in het Gentse ziekenhuis en als leraar aan het Medisch College.
Bij de oprichting van de Gentse universiteit in 1817 behoorde Kluyskens tot de eerste kern hoogleraren. Hij was één van de kopstukken van de medische faculteit en maakte van de chirurgie een wetenschap. Kluyskens wordt daarom de laatste chirurgijn en de eerste chirurg genoemd. Hij werd ook tweemaal rector van de Gentse universiteit.
Kluyskens was een man van aanzien in Gent. Hij had een bloeiende praktijk, stond op de bres voor de Volksgezondheid en zat in de gemeenteraad.
