In 1871 behaalde hij aan de Luikse Rijksuniversiteit het diploma van geaggregeerd leraar middelbaar onderwijs. In hetzelfde jaar werd hij leraar geschiedenis te Mechelen en te Aarlen. In 1875 legde hij in Gent het speciaal doctoraat in de historische wetenschappen af, en kreeg hij een mutatie van Aarlen naar het Gents Atheneum. In 1879 werd hij te Luik hoogleraar voor Nederlandse letterkunde, hedendaagse geschiedenis en geschiedenis van België. In 1883 werd hij benoemd aan de Universiteit Gent. Hij doceerde Nederlandse Letterkunde en vergelijkende geschiedenis van de moderne letterkunde, en praktische oefeningen over de moderne tijden en de moderne geschiedenis van België, ook in het Nederlands. Kenmerkend voor zijn gemoedelijkheid: hij doceerde ook in de ontspannen sfeer van zijn eigen woning, bij het drinken van een goed glas.
Als auteur is van hem een toneelstuk bekend: Bertha, een kamerspel in twee bedrijven. Een zeldzame keer waagde hij zich ook wel eens aan de poëzie. Op algemeen cultureel en literair-essayistisch gebied publiceerde hij o.m. studies over De Nederlanden.
Fredericq engageerde zich nadrukkelijk in de Vlaams-liberale beweging. Daarnaast was hij actief in de strijd om de vernederlandsing van de Gentse universiteit. Ten slotte zette Fredericq zich ook stek in voor het redden van historische gebouwen in Gent, in het bijzonder van het Gravensteen. In 1916 verzette Fredericq zich krachtig tegen de gedwongen vernederlandsing van de Gentse universiteit door de Duitse bezetter. Op 18 maart werd hij aangehouden en gedeporteerd naar het kamp van Gütersloh in Duitsland, nadien naar Jena en Bürgel. Na de bevrijding werd hij op 10 januari 1919 rector van zijn universiteit, maar diende na enkele weken, op 18 april, al zijn ontslag in, ontgoocheld door de felle anti-Vlaamse reacties en het onbegrip tegenover zijn nochtans gematigde houding over de vernederlandsing van zijn universiteit.
