Hogere studies aan de Rijksuniversiteit te Gent en aan de Vrije Universiteit te Brussel (Doctor in de Rechten, Licentiaat in de Criminologie, Geaggregeerde van het Hoger Onderwijs). Gewoon hoogleraar in Gent en in Brussel.
Maatschappelijke verdienste: Sinds 1939 was hij advocaat in Antwerpen. Na de oorlog kreeg hij het ambt van substituut-krijgsauditeur waar hij de bestraffing van oorlogsmisdrijven opvolgde. Toch hernam hij al snel zijn taak aan de balie. Omdat hij er van overtuigd was dat vele misdrijven hun oorsprong vonden in maatschappelijke wantoestanden, sloeg Calewaert de politieke weg in. Vanuit dit perspectief hoopte hij invloed te kunnen uitoefenen om maatschappelijke toestanden te verbeteren. Tijdens de jaren '50 trad hij toe tot de linkse vleugel van de BSP die zich had verenigd in het weekblad Links. Hij werd er al snel erkend als één van de voormannen van de SP. Met het manifest Links strijdend socialisme spuwde deze groep in 1958 scherpe kritiek op de BSP leiding, die leidde tot een aanvaring met de partijtop. Calewaert deed bovendien heel wat stof opwaaien met zijn vooruitstrevende wetsvoorstellen over echtscheiding door feitelijke scheiding, over legalisatie van abortus, over erkenning van de vrijzinnigheid en de islam, en over schrapping van het verbod op anticonceptie; onderwerpen die toen vrijwel onbespreekbaar waren. Hoewel deze initiatieven Calewaert niet altijd in dank werden afgenomen, bleef hij zich inzetten voor maatschappelijk moeilijke onderwerpen zoals ook de oprichting van crematoria en de erkenning van het recht op waardig sterven.
Maar ook als minister van Onderwijs schokte hij in 1980 opnieuw katholiek Vlaanderen door te verklaren dat alle verzuilde onderwijsvormen moesten vervangen worden door gemeenschapsscholen. Hij verzette zich tevens tegen numerus clausus omdat dit de vrijheid van de student aan banden legde. Het recht op een eigen overtuiging, op vrije meningsuiting, op privacy, op het gelijkheidsprincipe en het toekennen van sociaal economische rechten stonden steeds hoog op zijn prioriteitenlijst. Willy Calewaert werd in zijn carrière twee maal Minister van Nationale Opvoeding en cultuur en éénmaal Minister van Openbaar Ambt en Institutionele Hervormingen.
"Waarom Willy Calewaert de titel 'de Grootste Prof van de UGent' verdient? Omdat hij zijn kennis als prof gebruikte om de maatschappelijke realiteit te veranderen door zowel in de wetgevende als in de uitvoerende en rechterlijke macht baanbrekend
werk te verrichten. En omdat hij de rijke ervaring op al die terreinen dan weer doorgaf aan zijn studenten, vaak met aanstekelijk enthousiasme en gedrevenheid!"
Jan-Bart Calewaert is als wetenschappelijk medewerker verbonden aan de faculteit Rechtsgeleerdheid van de UGent. Als kleinzoon van Willy Calewaert treedt hij in de verkiezing van de grootste prof in de voetsporen van zijn peter... als peter!
